این پژوهش بنا دارد تا ماهیت فرهنگ جامعه ایران و تحول استمرار آن را به مدتی نزدیک به دو دهه، از هنگام پیروزی انقلاب در بهمن سال 1357 تا انتخابات ریاست جمهوری در خرداد سال 76، ر تعامل با اوضاع اجتماعی، مورد مطالعه قرار دهد. مطالعه فرهنگ در این پژوهش در چارچوب مفهومی، گفتمان، discourse سامان می یابد. به بیانی دیگر، در مطالعه فرهنگ، تحلیل گفتمان، به کار بسته می شود تا محتوای انتزاعی و تفکیک ناپذیر آن به شکل اجزایی عینی و تفکیک پذیر بازنمایی شود. فراگیری چارچوب مفهومی گفتمان از آن روست که در سال های اخیر، با طرح نظریات «میشل فوکو» در مورد مفهوم گفتمان و توانمندی این مفهوم در تبیین و تحلیل فرایندهای اجتماعی و فرهنگی و سیاسی، رشته های مختلف علوم انسانی به ویژه جامعه شناسی و زبان شناسی (اجتماعی) مفهوم گفتمان را با طرح های تبیینی و تحلیلی خود در می امیزند. در این پژوهش نیز تلاش بر آن است که نسبت فرآیند اجتماعی با فرهنگ رسمی جامعه از طریق تحلیل گفتمان فرهنگی با رجوع به نشریات رسمی نشان داده شود. روند اجتماعی، گفتمان خاص خود را ایجاد می کند و چنین گفتمانی روند اجتماعی را باز تولید می کند و نیز در لحظاتی گفتمان می تواند بر فرآیند اجتماعی تاثیر بگذارد و همین معنا مهم ترین وجه از این پژوهش است؛ یعنی نمایاندن لحظاتی که حرکت های اجتماعی در وضعی احتمالی قرار می گیرند و گفتمان می تواند بر جهت گیری آن موثر افتد.